جنگ احزاب است و مدینه در محاصره، بانو برای بچه‌هایش نان تازه پخته، دلش نمی‌آید بدون رسول خدا (ص) نان را بخورند، برای همین به خط مقدم جبهه، پیش پدر می‌رود. پدر با صدایی خسته می‌گوید: «این اولین غذایی است که بعد از سه روز می‌خورم.»
فاطمه (س) زمان ناخوشی پدر، بیش از همه گریه می‌کرد، تا اینکه پدر به او گفت: « تو اولین کسی هستی که در بهشت به من ملحق می‌شوی. » با این جمله آرامش به جان فاطمه (س) نشست و لبخند زد. دردانه پیامبر (ص) بعد از رحلت پدر، یک دریا اشک ریخت و مردم به جای آرام کردن او، شکایت کردند که یا شب گریه کن یا روز. از آن به بعد و بانو به بقیع می‌رفت و گریه می‌کرد.
همیشه به وقت صدا کردن بچه‌ها می‌گردد دنبال کلمات قشنگ. همیشه حواسش است قبل از بردن نامشان محبت ریخته باشد در کلامش. پسر کوچکش، حسینش آمده است پیشش، به مادر سلام می‌دهد و فاطمه (س) می‌گوید؛ «سلام پسرک من! نور چشم من! میوه دلم!»
در خانه کوچک علی علیه السلام وقتی به نماز می‌ایستد نورش بر فرشته های آسمان مانند نور ستاره هاست برای اهل زمین ، شبیه پر نورترین ستاره ! خدا به فرشته هایش می‌گوید : ( فاطمه من را نگاه کنید ، سرور بندگان من است . بند بند بدنش از خوف من می‌لرزد و با قلب خاشع به عبادت من آمده است. )
