هیئت محبین المهدی (عج) منطقه چهارصددستگاه کرج

در آسمان چشم تو رأفت گذاشتند
آثاری از طلوع محبت گذاشتند

باخلقت تو ای همه ی آبروی خلق
منّت سر اهالی خلقت گذاشتند

تو آمدی که ما همگی متحد شویم
نام تو را منادی وحدت گذاشتند

باران لطف تو همه جا را فراگرفت
در ابر چشم های تو رحمت گذاشتند

اشفع لنای هرشب بارانی مرا
در نزد تو برای اجابت گذاشتند

روز ازل به پیش همه ... ایها النبی
روی سر تو تاج نبوت گذاشتند

از بارش کرامت بی حد نوشته ام
بر روی سینه نام محمد نوشته ام

یاایها الرسول دلم را جلا بده
ای با صفا صفا به دل بی صفا بده

با دست خالی آمده ایم ایها الکریم
چیزی به ما تو محض رضای خدا بده

اینجا نشسته ام که بگویم طبیب عشق
نسخه برای درد دل بی دوا بده

چشم تو خاک را به نظر کیمیا کند
رنگی به تیرگی دل سنگ ما بده

از سائلان هرشب ایرانی توام
رزق مرا توسط موسی الرضا بده

حتی اگر مدینه بیایم شبانه روز
می خواهم از تو تذکره ی کربلا بده

وقتش رسیده نور ولی را نشان دهی
راه علی و آل علی را نشان دهی

ما شیعه ایم شیعه ی سرمست حیدریم
لب تشنگان باد? ساقی کوثریم

محشر میان جمع محبان فاطمه
سایه نشین چادر خاکی مادریم

یک عمر ما فقط به علی رو زدیم و بس
حاجت به پیش هرکس و ناکس نمی بریم

نام علی که بر لبمان سبز می شود
در بین مجلسیم ولی جای دیگریم

در صحن با صفای نجف سیر می کنیم
گوشه نشین مرقد سلطان محشریم

شیخ الائمه چشمه ی جاری مرتضاست
ما پیروان مکتب پربار جعفریم

نام مرا خدا همه جا مبتلا نوشت
از شیعیان صادق آل عبا نوشت
***اسماعیل شبرنگ***

آسمان گم گشته سنگی در بیابان شما
دست مهر و مه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت با همه شور افکنی
شورها دارند بر سر از نمکدان شما

روح می جوشد زخاک و مرده می آید به رقص
بس که می ریزد مسیح از لعل خندان شما

نی عجب جوشد اگر از دیده ی خورشید آب
گر فتد عکسی در آن از دُرّ دندان شما

گردن فردوس خم در پیش بذل دستتان
خازن جنّت یکی از مستمندان شما

هستی عالم بود شمتی زخاک راهتان
ای تمام عالم هستی به قربان شما

می توان با گوشه ی چشمی مسلمانم کنید
ای سلیمان با همه حشمت مسلمان شما

موسی عمران قدح نوش شراب نیلتان
عیسی مریم شده محتاج درمان شما

پیشتر از بودن خود با همه زیباییش
بوده جنّت عاشق دیدار سلمان شما

از نزول آیه ی برداً سلاماً پیشتر
بوده صحرای وسیع دل گلستان شما

دین به جز مهر شما آل محمّد نیست، نیست
غیر از این کفر است گویم هر چه درشان شما

کیست «میثم» تا که در اوصافتان خواند غزل
ای دو صد جبریل طوطیّ غزلخوان شما